ตอนที่ 49 ศึกใหญ่

ตอนที่ 49 ศึกใหญ่

“ตกลงครับ” คำตอบของผมทำเอาผู้ชายตรงหน้าถึงกับฉีกยิ้มออกมา แต่พอผมพูดออกมาอีกที ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับหุบยิ้มไม่ทัน “ถ้าเป็นก่อนหน้าที่ผมจะรักบอย ผมคงให้คำตอบแบบนี้ไป แม้ฟังดูจะเห็นแก่ตัว แต่ผมต้องถามบอยก่อนว่าเขาอยากไปจริงหรือเปล่า เพราะผมไม่อยากคิดเองตอบเองโดยไม่ถามความเห็นของเขา”

“หึ ดูท่าเธอจะรักเขามากนะ”

“ครับ รักมากๆด้วย” ผมยิ้มตอบกลับไป “รักแม้กระทั่งชีวิตก็มอบให้ได้”

“พอได้ฟังอย่างนี้แล้วฉันก็โล่งใจหน่อย”

“เอ๋?!”

“ที่ฉันพูดไปก็เพราะต้องการลองใจเธอ” พ่อของบอยพูดยิ้มๆ “ว่าจะยอมปล่อยบอยให้ไปกับฉันจริงๆหรือเปล่า แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวัง”

“หมายความว่ายังไงครับ ผมไม่เข้าใจ” ผมถามด้วยความมึนงง

“ก็หมายความว่าฉันยอมให้เธอคบกับลูกชายฉันต่อไปยังไงล่ะ” คำตอบของพ่อบอยทำเอาผมถึงกับตกตะลึง “ฉันไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดแยกพวกเธอออกจากกันหรอกนะ เพราะขืนทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าฉันได้ฆ่าลูกชายตัวเองให้ตายทั้งเป็น ซึ่งฉันไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น…ริน”

“ครับ”

“ฉันขอฝากลูกชายฉันไว้กับเธอ ดูแลอย่าได้ทิ้งเขาไปเหมือนที่ฉันเคยทิ้งเขาได้ไหมล่ะ”

“ได้ครับ ผมขอรับรองว่าจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวัง” ผมพูดยืนยันเสียงหนักแน่น

“หึ ตอบได้ดี ถ้างั้นไว้เธอหายดีแล้ว ฉันจะเลี้ยงอาหารกับเธอในฐานะลูกสะใภ้ละกัน” คำพูดของพ่อบอยทำเอาผมถึงกับหน้าร้อนผ่าว

“คิกๆลูกสะใภ้” เสียงหัวเราะของเรนทำเอาผมหันหน้าขวับแยกเขี้ยวใส่ เพราะในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ผม มีเรนที่นอนกับพี่ซียืนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

“งั้นฉันต้องขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะ แล้วจะแวะมาเยี่ยมใหม่”

“ครับ” ครั้นพอคุณพ่อของบอยเปิดประตูออกไป ท่านก็ร้องอุทานออกมา

“เอ๊ะ ทำไมถึงมีขนมวางอยู่หน้าประตูด้วย”

“เอ่อ จะว่าไปไอ้บอยมันบอกจะไปซื้อขนมไม่ใช่เหรอ” เรนพูดสวนอย่างพึ่งนึกขึ้นได้ ทำเอาผมใจหายวาบ

อย่าบอกนะว่ามันได้ยินที่ผมพูดเมื่อครู่นี้ด้วยนะ?!

“นั่นรินจะไปไหนนะริน!!” เสียงเรนไล่ตามหลังผมมาหลังจากที่ผมเดินลงจากเตียงก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องอย่างเร็วเพื่อตามหาคนรักของตัวเองที่คาดว่าจะยังไปได้ไม่ไกล

สองเท้าเดินไปข้างหน้า ในขณะที่เจ้าของร่างเดินเหม่อลอยไม่ดูทาง ชนคนที่เดินสวนมาจนโดนด่า แต่ร่างสูงไม่แคร์ กลับเดินหน้าต่อไปอย่างไร้จุดหมาย รถแล่นบนถนนแลดูน่ากลัว แต่เจ้าตัวกลับไปสนใจไฟเขียวไฟแดง ครั้นหมายจะก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า กลับถูกคนยืนรอสัญญาณไฟดึงเอาไว้

“อยากตายรึไงไอ้หนุ่ม!” เมื่อถูกห้ามก็เดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างเหม่อลอย

“ถ้ารักเขาจริง ช่วยลืมทุกอย่างแล้วเลิกกับลูกชายฉันซะเถอะนะ เพราะฉันจะพาเขาไปอยู่ที่ต่างประเทศด้วยในอีกสองวันข้างหน้า”

“ที่ฉันพูดไม่ใช่เพราะเห็นแก่ตัวเอง แต่เห็นแก่บอย ฉันอยากจะดูแลเขาให้เต็มที่เพื่อชดเชยเวลาที่ขาดหายไป ถ้าเธอรักเขาจริง ก็ปล่อยให้เขาไปอยู่กับครอบครัวเถอะ”

“ผม…”

“ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดีให้สมที่เป็นพ่อคน ฉะนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง”

“ตกลงครับ”

ไม่เหลืออีกแล้ว คนที่ผมรัก คนที่ผมห่วงใย แล้วผมจะหน้าด้านอยู่ต่อทำไม คิดได้ดังนั้นก็ก้าวเท้าปีนขึ้นสะพานลอยที่ตัวเองกำลังข้ามอยู่

“อย่าโดดนะไอ้บอย!”

หมับ! โครม!

แรงกอดจากด้านหลังได้กระชากผมให้ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ก่อนจะตามด้วยเสียงร้องโอยโอยด้วยความเจ็บปวด ครั้นพอผมหมุนตัวกลับไปมองก็พบว่าอีกฝ่ายสวมชุดคนป่วยถูกผมนอนอยู่ข้างหลังผม แถมข้อมือก็มีเลือดออกอีกด้วย ทำเอาผมเดาได้ทันทีว่าร่างบางคงดึงสายน้ำเกลือออกมาเอง

“ริน มึง ไม่เป็นไร…”

เพียะ!

ผมถามยังไม่ทันจบ ก็ถูกมือบางตบจนหน้าหัน

“รู้บ้างไหมว่ากูเจ็บมากแค่ไหนตอนที่เห็นมึงกำลังปีนขึ้นสะพานเพื่อฆ่าตัวตายนะ!” ร่างบางกัดฟันพูดเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม แน่นอนว่าทำเอาผมรู้สึกผิดไปทันที

“กู…กู…ขอโทษ”

“ไอ้บอยบ้า ทีหลังหัดฟังคนอื่นพูดให้จบก่อนสิวะ!” รินพูดพลางเอามือทุบอกผมแรงๆ “ฮือๆ กูนึกว่ามึงจะต้องตายไปแล้วซะอีก ฮึก…ฮึก ฮือๆ กูไม่ได้อยากให้มึงไปกับพ่อมึงซักหน่อย กูพูดตกลงก็จริง ฮึก แต่กูบอกพ่อมึงไปว่ากูต้อง ฮึก ถามมึงก่อนว่า ฮึก มึงอยากจะไปกับพ่อจริงหรือเปล่า ฮึก ฮือๆ”

คำพูดของรินทำเอาผมถึงกับหูตาสว่าง

“มึงพูดจริงหรือริน ไม่ได้ล้อกูเล่นใช่ไหม”

“ฮึก เห็นกูร้องไห้แบบนี้มึงยังคิดว่า ฮึกๆ กูล้อเล่นได้อีกรึไอ้บอย!” ร่างบางทุบอกผมอีกครั้ง ทำเอาผมต้องจับข้อมืออีกฝ่ายไม่ให้ทำร้ายผมได้อีก เพราะเลือดจากข้อมือมันเริ่มออกมามากจนผมนึกเป็นห่วง “กูคุยกับพ่อมึงแล้ว ฮึก พ่อมึงบอกกูว่า ฮึก เขาแค่ลองใจกูเฉยๆ”

“หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่าพ่อมึง ฮึก ยอมรับพวกเราสองคนให้คบกันต่อไปได้แล้วยังไงล่ะ!”

!!!!!!

“พ่อกูพูดแบบนั้นจริงรึ” ผมถามอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยินมา

“ก็จริงนะสิ กูจะพูดโกหกมึงไปทำไมล่ะไอ้บอย” สิ้นคำพูดของริน ทำเอาผมถึงกับดีใจจนคว้าร่างกอดหมับทันที “เฮ้ยไอ้บอย กอดเบาๆหน่อย กูเจ็บ”

“อ๊ะ ขอโทษที พอดีกูดีใจมากไปหน่อย ว่าแต่เจ็บมากหรือเปล่า เลือดมึงออกเยอะเชียว” ผมผละออกห่างก่อนจะจับข้อมือบางขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง

“เลือดออกเยอะแค่นี้จะเป็นอะไรไป ถ้ามันทำให้มึงได้รอดตายแล้วกลับมาหากูอีก” คำพูดของรินทำเอาผมยิ้มกว้างอย่างดีใจ ดีใจที่คนรักเป็นห่วงผมถึงกับยอมดึงสายน้ำเกลือออกเพื่อออกตามหาผม เมื่อคุยกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็อุ้มร่างบางเดินกลับโรงพยาบาลเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีแรงที่จะเดินกลับ

ผมดีใจนะครับที่เรื่องของพ่อบอยจบลงด้วยดี เพราะจะได้ไม่มีเรื่องมาให้คิดมากจนปวดหัวอีก แต่กับเรื่องของผม พ่อพี่ซียังไม่เคลียร์ครับ เพราะผมยังไม่ได้มีโอกาสคุยหรือเห็นหน้าท่านเลยซักนิด (โดนพี่ซีกับแม่ของพี่ซีแอนตี้สั่งห้ามไม่ให้เข้ามาเยี่ยมผมนะครับ) ผมกับรินพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลได้แค่สี่วัน คุณหมอก็อนุญาตให้ออกแล้วครับ ตอนในช่วงพักฟื้นพี่ซีกับบอยแวะมานอนค้างที่บ้านเพื่อดูแลพวกผมสองคนแทนคุณพ่อคุณแม่ ยิ่งตอนที่พ่อบอยแวะมาเยี่ยม ทำเอาไอ้บอยถึงกับหน้าบูดบึ้งอย่างกับลิง (ฮา)

“มาทำไม อยู่กับยัยนั่นก็ดีแล้วนี่” ยัยนั่นที่ว่าคือคุณราตรี เมียคนใหม่ของคุณพ่อบอยครับ

“ก็พ่ออยากเจอกับพ่อแม่ของแฟนลูกนี่ ไม่ได้หรือไง” น่านคุณพ่อมีแอบงอนด้วยครับ น่ารักดี

“ไอ้ได้ก็ได้ แต่อย่าได้พายัยนั่นมาให้เห็นหน้าแล้วกัน” คนเป็นพ่อยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา

“ไม่มาแล้วล่ะ ไม่สิ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับพ่อแล้ว หลังจากเรื่องที่เขาจ้างคนให้ไปทำร้ายเรน เขาก็หายตัวไปไม่กลับมาอีกเลย” สงสัยกลัวความผิดเลยชิ่งหนีว่างั้น “แต่ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อไม่ได้รักเขาแล้ว เพราะเขาไม่เคยจะใส่ใจหรือดูแลพ่อตอนอยู่ต่างประเทศ”

“หึ มันก็สมควรล่ะ เวรกรรมตามทัน นี่คงแอบมีชู้ด้วยสิ” ว่าพ่อตัวเองอีกนะไอ้บอย

“อืม ใช่ ลูกพูดถูก” น่าน เดาแม่นยำวุ้ย “เขาแอบมีชู้ ซึ่งพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาเลย กะว่าจะให้เงินแล้วเลิกรากันไปตอนกลับมาที่ประเทศไทย แต่ยังไม่ทันได้บอกเลิกเขาก็หนีหายไปแล้ว”

“นี่คงไม่ได้เชิดเงินหนีไปด้วยนะ” มีแอบแขวะอีก เขาจะไปเชิดเงินหนีได้ยังไงเล่า

“ลูกพูดถูก ใช่ เขาเชิดเงินพ่อหนี” เฮ้ย ถูกด้วย แม่นงี้มึงไปเป็นหมอดูเลยไหมไอ้บอย “รู้สึกจะเชิดเงินพ่อไปสามแสนได้ แต่ช่างเขา เงินนะหาใหม่ได้ แต่คนที่จะมาเป็นแม่ของลูกนั้นไม่มีใครดีเท่าเธอคนนั้นอีกแล้ว บอยไม่ต้องห่วงนะ เพราะพ่อคิดว่าพ่อไม่หาแม่ใหม่มาให้ลูกอีกแล้วล่ะ”

ซึ้งครับซึ้ง ผมแทบน้ำตาไหลแทนบอยเลยครับ (แอบเห็นบอยเช็ดน้ำตาด้วยครับ ฮา)

“ว่าแต่จะจัดงานแต่งเมื่อไหร่ล่ะเรา” อยู่ๆพ่อบอยก็หันมาถามผมครับ “ถ้าจะจัดก็จัดให้พร้อมกันไปเลย เอาแบบใหญ่โตอย่างในโรงแรมดีๆ ชวนคนรู้จักมางานเยอะๆ”

“คือคุณพ่อครับ คุณพ่อของพี่ซีเขา…ยังไม่ยอมรับผมกับพี่ซี…ที่คบกัน”

ฉาด!

คุณพ่อบอยตบเข่าเสียงดังฉาด ทำเอาทุกคนถึงกับสะดุ้งตกใจ

“บ๊ะ! หมอนั่นไม่ยอมรับได้ไง ไม่ได้ๆต้องไปคุยกันให้รู้เรื่อง” คุณพ่อบอยพูดอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นยืนมาดึงแขนพี่ซีให้ลุกขึ้นด้วยครับ “พาฉันไปหาพ่อของเธอหน่อยซิ คนอาไร๊ หัวโบราณ ทำงานใหญ่โตขนาดนั้นจะไปบริหารคนได้ไงวะเนี่ย”

ดูท่าคุณพ่อบอยจะเป็นเอามากนะครับ ถึงขั้นหัวฟัดหัวเหวี่ยง หวังว่างานนี้มีได้ฉะกันแน่

“คิกๆ มันแน่ๆ ได้เห็นรุ่นใหญ่ไฝว้กัน หึๆ” รินเอ้ย แทนที่จะห้าม กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกอีก

“พี่ซี” ผมหันไปบอกให้คนรักห้ามพ่อบอยให้เลิกความคิดนั้น แต่ก็หมดหวังครับ เพราะตาของพี่ซีเปล่งประกายซะอย่างนั้น สงสัยจะเห็นดีเห็นงามกับรินแน่ครับ

เฮ้อ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดละวะ ไม่อยากยุ่งแล้ว!

งานนี้ได้มีมันแน่ครับ ศึกพ่อเขยปะทะพ่อเขย แต่ดูเหมือนว่าคุณพ่อคุณแม่ของน้องเรนกับน้องรินอยากจะไปดูมวยด้วย(?) ผมก็ไม่ขัดศรัทธาครับ งานนี้ชมฟรีไม่เสียตัง แถมยาดมยาหม่องเอาไว้สูดดมระหว่างชมการแข่งขันด้วยครับ(?)

“พี่ซี พี่ไม่ห้ามพวกท่านหน่อยเหรอฮะ” ดูเหมือนคนรักของผมจะเป็นฝ่ายรักสันติที่ไม่ชอบการลงไม้ลงมือนะครับ ถึงได้พยายามพูดกล่อมผมตลอดเวลาที่ผมขับรถพาทุกคนไปที่บริษัท (ไปรถกันสองคันครับ เพราะพื้นที่ไม่พอนั่ง) “ผมกลัว กลัวจะมีการลงไม้ลงมือถึงขั้นเลือดออก”

“เรนไม่ต้องกลัวหรอก รินว่าพ่อบอยคงไม่ทำอะไรรุนแรงหรอกจริงไหมไอ้บอย” น้องรินพูดแทรกก่อนจะหันไปถามความเห็นกับน้องบอยที่นั่งอยู่ข้างตัวเอง

“อันนี้กูไม่รู้วะ” คนตอบส่ายหน้าอย่างจนใจ “กูไม่เคยเห็นพ่อทะเลาะต่อยตีกับใคร วันๆเห็นเอาแต่ทำงานหาเงินงกๆเพียงอย่างเดียว”

“จะเคยหรือไม่เคยทะเลาะ เรนก็ไม่อยากให้พวกเขาทั้งคู่ทะเลาะกันอยู่ดีนั่นแหละ” คนรักของผมพูดตัดบทฉับ ทำเอาทุกคนไม่พูดถึงมันอีก ผมขับรถไปจนถึงบริษัทแล้วก็พากันลงจากรถก่อนจะพาทุกคนขึ้นไปยังห้องทำงานของคุณพ่อ ซึ่งการมาครั้งนี้ทำเอาพนักงานบริษัทถึงกับตกใจ เพราะผมพาคนแห่มาเยอะมากไปหน่อย

“คุณพ่ออยู่ในห้องทำงานใช่ไหม” ผมถามเลขาของคุณพ่อ

“ครับ แต่…” เลขาตอบพลางเหล่ตามองทุกคนอย่างชั่งใจ

“ไม่มีแต่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมจะรับผิดชอบเอง” ผมบอกก่อนจะพูดต่อ “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในห้อง ก็อย่าเข้ามาล่ะ จำเอาไว้”

“ครับคุณชาย” แล้วเลขาก็กลับไปทำงานของตัวเองต่อ ก่อนที่ผมหันมาเคาะประตูที่อยู่เบื้องหน้า